غزل شماره ۰۲۵

شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

صلای سرخوشی ای صوفيان باده (وقت) پرست

اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود

ببين که جام زجاجي چه طرفه‌اش بشکست

بيار باده که در بارگاه استغنا

چه پاسبان و چه سلطان، چه هوشيار و چه مست

از (در) اين رباط دودر چون ضرورت (مقرر، مقدر) است رحيل

رواق و طاق معيشت چه سربلند و چه پست

مقام عيش ميسر نمی‌شود بی رنج

بلی به حکم بلا بسته‌اند عهد الست

به هست و نيست مرنجان ضمير و خوش می‌باش

که نيستی‌ست سرانجام هر کمال که هست

شکوه آصفی و اسب باد و منطق طير

به باد رفت و از او خواجه هيچ طرف نبست

به بال و پر مرو از ره که تير پرتابی

هوا گرفت زمانی ولی به خاک نشست

زبان کلک تو حافظ چه شکر آن گويد

که گفته سخنت می‌برند دست به دست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل شماره ۰۲۴

مطلب طاعت و پيمان و صلاح از من مست

که به پيمانه‌کشی شهره شدم روز الست

من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق

چارتکبير زدم يک‌سره بر هرچه که هست

می بده تا دهمت آگهی از سر قضا

که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست

کمر کوه کم است از کمر مور آنجا

نااميد از در رحمت مشو ای باده‌پرست

بجز آن نرگس مستانه که چشمش مرساد

زير اين طارم فيروزه کسی خوش ننشست

جان فدای دهنش باد که در باغ نظر

چمن‌آرای جهان خوشتر از اين غنچه نبست

حافظ از دولت عشق تو سليمانی شد (یافت)

يعنی از وصل تواش نيست بجز باد به دست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

خيال روی تو در هر طريق همره ماست

نسيم موی (بوی) تو پيوند جان آگه ماست

به رغم مدعيانی که منع عشق کنند

جمال چهره‌ی تو حجت موجه ماست

ببين که سيب زنخدان تو چه می‌گويد

هزار يوسف مصری فتاده در چه ماست

اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد

گناه بخت پريشان و دست کوته ماست

به حاجب در خلوت‌سرای خاص بگو

فلان ز گوشه نشينان خاک درگه ماست

به صورت از نظر ما اگر چه محجوب است

هميشه در نظر خاطر مرفه ماست

اگر به سالی (سائلی) حافظ دری زند بگشای

که سال‌هاست که مشتاق روی چون مه ماست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

سخن‌شناس نه‌ای جان من خطا اين جاست

سرم به دنيی و عقبی فرو نمی‌آيد

تبارک الله از اين فتنه‌ها که در سر ماست

در اندرون من خسته‌دل ندانم کيست

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

دلم ز پرده برون شد کجايی ای مطرب

بنال هان که از اين پرده کار ما به نواست

مرا به کار جهان هرگز التفات نبود

رخ تو در نظر من چنين خوشش آراست

نخفته‌ام ز خيالی که می‌پزد دل من

خمار صدشبه دارم شرابخانه کجاست

چنين که صومعه آلوده شد ز خون دلم

گرم به باده بشوييد حق به دست شماست

از آن به دير مغانم عزيز می‌دارند

که آتشی که نميرد، هميشه در دل ماست

چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب

که رفت عمر و هنوزم دماغ پر ز هواست

ندای عشق تو دوشم در اندرون دادند

فضای سينه حافظ هنوز پر ز صداست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

دل و دينم شد و دلبر به ملامت برخاست

گفت با ما منشين کز تو سلامت برخاست

که شنيدی که در اين بزم دمی خوش بنشست

که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست

شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد

پيش عشاق تو شب‌ها به غرامت برخاست

در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو

به هواداری آن عارض و قامت برخاست

پيش رفتار تو پا برنگرفت از خجلت

سرو سرکش که به ناز از قد و قامت برخاست

مست بگذشتی و از خلوتيان ملکوت

به تماشای تو آشوب قيامت برخاست

حافظ اين خرقه بينداز مگر جان ببری

کاتش از خرقه سالوس و کرامت برخاست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

روزه يک سو شد و عيد آمد و دلها برخاست

می ز خمخانه به جوش آمد و می‌بايد خواست

نوبه (توبه) زهدفروشان گران جان بگذشت

وقت رندی (شادی) و طرب کردن رندان پيداست (برخاست)

چه ملامت بود (رسد) آن را که چنين باده خورد

اين چه عيب است بدين بی‌خردی وين چه خطاست

باده‌نوشی که در او روی و ريايی نبود

بهتر از زهدفروشی که در او روی و رياست

ما نه رندان (مردان) رياييم و حريفان نفاق

آن که او عالم سر است بدين حال گواست

فرض ايزد بگذاريم (بگذاریم) و به کس بد نکنيم

وان چه گويند روا نيست نگوييم (بگوییم) رواست

چه شود گر من و تو چند قدح باده خوريم

باده از خون رزان است نه از خون شماست

اين چه عيب است کز آن عيب خلل خواهد بود

ور بود نيز چه شد مردم بی‌عيب کجاست

حافظ از چون و چرا بگذر و می نوش دمی

نزد حکمش چه مجال سخن چون و چراست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

ای نسيم سحر آرامگه يار کجاست

منزل آن مه عاشق‌کش عيار کجاست

شب تار (دراز) است و ره وادی ايمن در پيش

آتش طور کجا موعد ديدار کجاست

هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد

در خرابات بگوييد (مپرسید) که هشيار کجاست

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند

نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست

هر سر موی مرا با تو هزاران کار است

ما کجاييم و ملامت‌گر بی‌کار کجاست

بازپرسيد ز گيسوی شکن در شکنش

کان دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست

عقل ديوانه شد آن سلسله مشکين کو

دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست

ساقی و مطرب و می (باده و مطرب و گل) جمله مهياست ولی

عيش بی يار مهیا (مهنا) نشود يار کجاست

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج

فکر معقول بفرما گل بی‌خار کجاست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

ساقيا آمدن عيد مبارک بادت

وان مواعيد که کردی مرواد از يادت

در شگفتم که در اين مدت ايام فراق

برگرفتی ز حريفان (عزیزان) دل و دل می‌دادت

برسان بندگی دختر رز گو به درآی

که دم و همت ما کرد ز بند آزادت

شادی مجلسيان در قدم و مقدم توست

جای غم باد هر آن دل که نخواهد شادت

شکر ايزد که ز تاراج خزان رخنه نيافت

بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت

چشم بد دور کز آن تفرقه‌ات بازآورد

طالع نامور و دولت مادرزادت

حافظ از دست مده دولت (صحبت) اين کشتی نوح

ور نه طوفان حوادث ببرد (بکند) بنيادت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

سينه‌ام ز آتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بود در اين خانه که کاشانه بسوخت

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

سوز دل بين که ز بس آتش اشکم دل شمع

(سوز دل بین که ز بسیاری اشکم دل شمع)

دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت

آشنايان نه غريب است که دلسوز من‌اند

چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه عقل مرا آتش ميخانه بسوخت

چون پياله دلم از توبه که کردم بشکست

همچو لاله جگرم بی می و پیمانه بسوخت

ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم

خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت

ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

که نخفتيم شب و شمع به افسانه بسوخت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

به قصد جان من زار ناتوان انداخت

نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود

زمانه طرح محبت نه اين زمان انداخت

شراب خورده و خوی کرده کی شدی به چمن

که آب روی تو آتش در ارغوان انداخت

به يک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد

فريب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت

بنفشه طره مفتول خود گره مي زد

صبا حکايت زلف تو در ميان انداخت

ز شرم آن که به روی تو نسبتش کردند

سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت

به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم

چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت

من از ورع می و مطرب نديدمی زين پيش

هوای مغبچگانم در اين و آن انداخت

کنون به آب می لعل خرقه می‌شويم

نصيبه ازل از خود نمی‌توان انداخت

مگر گشايش حافظ در اين خرابي بود

که بخشش ازلش در می مغان انداخت

جهان به کام من اکنون شود که دور زمان

مرا به بندگی خواجه جهان انداخت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

اي شاهد قدسي که کشد بند نقابت

و اي مرغ بهشتي که دهد دانه و آبت

خوابم بشد از ديده در اين فکر جگرسوز

کاغوش که شد منزل آسايش و خوابت

درويش نمي پرسي و ترسم که نباشد

انديشه آمرزش و پروای ثوابت

راه دل عشاق زد آن چشم خماري

پيداست از اين شيوه که مست است شرابت

تيري که زدي بر دلم از غمزه خطا رفت

تا باز چه انديشه کند راي صوابت

هر ناله و فرياد که کردم نشنيدي

پيداست نگارا که بلند است جنابت

تا در ره پيري به چه آيين روي اي دل

باري به غلط صرف شد ايام شبابت

دور است سر آب در اين باديه هش دار

تا غول بيابان نفريبد به سرابت

اي قصر دل افروز که عشرتگه انسي

يا رب مکناد آفت ايام خرابت

حافظ نه غلاميست که از خواجه گريزد

صلحي کن و بازآ که خرابم ز عتابت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

گفتم اي سلطان خوبان رحم کن بر اين غريب

گفت در دنبال دل ره گم کند مسکين غريب

گفتمش مگذر زماني گفت معذورم بدار

خانه پروردي چه تاب آرد غم چندين غريب

خفته بر سنجاب شاهي نازنيني را چه غم

گر ز خار و خاره سازد بستر و بالين غريب

اي که در زنجير زلفت جاي چندين آشناست

خوش فتاد آن خال مشکين بر رخ رنگين غريب

مي نمايد عکس مي در رنگ روي مه‌وشت

همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرين غريب

بس غريب افتاده است آن مور خط گرد رخت

گر چه نبود در نگارستان خط مشکين غريب

گفتم اي شام غريبان طره شبرنگ تو

در سحرگاهان حذر کن چون بنالد اين غريب

گفت حافظ آشنايان در مقام حيرتند

دور نبود گر نشيند خسته و مسکين غريب

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

مي دمد صبح و کله بست سحاب

الصبوح الصبوح يا اصحاب

مي چکد ژاله بر رخ لاله

المدام المدام يا احباب

مي وزد از چمن نسيم بهشت

هان بنوشيد دم به دم مي ناب

تخت زمرد زده است گل به چمن

راح چون لعل آتشين درياب

در ميخانه بسته اند دگر

افتتح يا مفتح الابواب

اين چنين موسمي عجب باشد

که ببندند ميکده به شتاب

لب و دندانت را حقوق نمک

هست بر جان و سينه هاي کباب

بر رخ ساقي پري پيکر

همچو حافظ بنوش باده ناب

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

اي فروغ ماه حسن از روي رخشان شما

آب روي خوبي از چاه زنخدان شما

عزم ديدار تو دارد جان بر لب آمده

بازگردد يا برآيد چيست فرمان شما

کس به دور نرگست طرفي نبست از عافيت

به که نفروشند مستوري به مستان شما

بخت خواب آلود ما بيدار خواهد شد مگر

زان که زد بر ديده آبي روي رخشان شما

با صبا همراه بفرست از رخت گلدسته اي

بو که بويي بشنويم از خاک بستان شما

عمرتان باد و مراد اي ساقيان بزم جم

گر چه جام ما نشد پرمي به دوران شما

دل خرابي مي کند دلدار را آگه کنيد

زينهار اي دوستان جان من و جان شما

کي دهد دست اين غرض يا رب که همدستان شوند

خاطر مجموع ما زلف پريشان شما

دور دار از خاک و خون دامن چو بر ما بگذري

کاندر اين ره کشته بسيارند قربان شما

اي صبا با ساکنان شهر يزد از ما بگو

کاي سر حق ناشناسان گوي چوگان شما

گر چه دوريم از بساط قرب همت دور نيست

بنده شاه شماييم و ثناخوان شما

اي شهنشاه بلنداختر خدا را همتي

تا ببوسم همچو اختر خاک ايوان شما

مي کند حافظ دعايي بشنو آميني بگو

روزي ما باد لعل شکرافشان شما

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

ساقي به نور باده برافروز جام ما

مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پياله عکس رخ يار ديده ايم

اي بي خبر ز لذت شرب مدام ما

هرگز نميرد آن که دلش زنده شد به عشق

ثبت است بر جريده عالم دوام ما

چندان بود کرشمه و ناز سهي قدان

کايد به جلوه سرو صنوبرخرام ما

اي باد اگر به گلشن احباب بگذري

زنهار عرضه ده بر جانان پيام ما

گو نام ما ز ياد به عمدا چه مي بري

خود آيد آن که ياد نياري ز نام ما

مستي به چشم شاهد دلبند ما خوش است

زان رو سپرده اند به مستي زمام ما

ترسم که صرفه اي نبرد روز بازخواست

نان حلال شيخ ز آب حرام ما

حافظ ز ديده دانه اشکي همي فشان

باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

درياي اخضر فلک و کشتي هلال

هستند غرق نعمت حاجي قوام ما

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

دوش از مسجد سوي ميخانه می‌شد پير ما

چيست ياران طريقت بعد از اين تدبير ما

ما مريدان روي سوي قبله چون آريم چون

روي سوي خانه خمار دارد پير ما

در خرابات طريقت ما به هم منزل شويم

کاين چنين رفته ست در عهد ازل تقدير ما

عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش است

عاقلان ديوانه گردند از پي زنجير ما

روي خوبت آيتي از لطف بر ما کشف کرد

زان زمان جز لطف و خوبي نيست در تفسير ما

با دل سنگينت آيا هيچ درگيرد شبي

آه آتشناک و سوز سينه شبگير ما

تير آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش

رحم کن بر جان خود پرهيز کن از تير ما

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

رونق عهد شباب است دگر بستان را

مي رسد مژده گل بلبل خوش الحان را

اي صبا گر به جوانان چمن بازرسي

خدمت ما برسان سرو و گل و ريحان را

گر چنين جلوه کند مغبچه باده فروش

خاکروب در ميخانه کنم مژگان را

اي که بر مه کشي از عنبر سارا چوگان

مضطرب حال مگردان من سرگردان را

ترسم اين قوم که بر دردکشان مي خندند

در سر کار خرابات کنند ايمان را

يار مردان خدا باش که در کشتي نوح

هست خاکي که به آبي نخرد طوفان را

برو از خانه گردون به در و نان مطلب

کان سيه کاسه در آخر بکشد مهمان را

هر که را خوابگه آخر مشتي خاک است

گو چه حاجت که به افلاک کشي ايوان را

ماه کنعاني من مسند مصر آن تو شد

وقت آن است که بدرود کني زندان را

حافظا مي خور و رندي کن و خوش باش ولي

دام تزوير مکن چون دگران قرآن را

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

ساقيا برخيز و درده جام را

خاک بر سر کن غم ايام را

ساغر مي بر کفم نه تا ز بر

برکشم اين دلق ازرق فام را

گر چه بدناميست نزد عاقلان

ما نمي خواهيم ننگ و نام را

باده درده چند از اين باد غرور

خاک بر سر نفس نافرجام را

دود آه سينه نالان من

سوخت اين افسردگان خام را

محرم راز دل شيداي خود

کس نمي بينم ز خاص و عام را

با دلارامي مرا خاطر خوش است

کز دلم يک باره برد آرام را

ننگرد ديگر به سرو اندر چمن

هر که ديد آن سرو سيم اندام را

صبر کن حافظ به سختي روز و شب

عاقبت روزي بيابي کام را

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

صوفي بيا که آينه صافيست جام را

تا بنگري صفاي مي لعل فام را

راز درون پرده ز رندان مست پرس

کاين حال نيست زاهد عالي مقام را

عنقا شکار کس نشود دام بازچين

کان جا هميشه باد به دست است دام را

در بزم دور يک دو قدح درکش و برو

يعني طمع مدار وصال دوام را

اي دل شباب رفت و نچيدي گلي ز عيش

پيرانه سر مکن هنري ننگ و نام را

در عيش نقد کوش که چون آبخور نماند

آدم بهشت روضه دارالسلام را

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است

اي خواجه بازبين به ترحم غلام را

حافظ مريد جام مي است اي صبا برو

وز بنده بندگي برسان شيخ جام را

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

به ملازمان سلطان که رساند اين دعا را

که به شکر پادشاهي ز نظر مران گدا را

ز رقيب ديوسيرت به خداي خود پناهم

مگر آن شهاب ثاقب مددي دهد خدا را

مژه سياهت ار کرد به خون ما اشارت

ز فريب او بينديش و غلط مکن نگارا

دل عالمي بسوزي چو عذار برفروزي

تو از اين چه سود داري که نمي کني مدارا

همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي

به پيام آشنايان بنوازد آشنا را

چه قيامت است جانا که به عاشقان نمودي

دل و جان فداي رويت بنما عذار ما را

به خدا که جرعه اي ده تو به حافظ سحرخيز

که دعاي صبحگاهي اثري کند شما را

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations