«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۷

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

آری به اتفاق جهان می‌توان گرفت

افشای راز خلوتيان خواست کرد شمع

شکر خدا که سر دلش در زبان گرفت

زين آتش نهفته که در سينه من است

خورشيد شعله‌ايست که در آسمان گرفت

می‌خواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست

از غيرت صبا نفسش در دهان گرفت

آسوده بر کنار چو پرگار می‌شدم

دوران چو نقطه عاقبتم در ميان گرفت

آن روز شوق ساغر می خرمنم بسوخت

کآتش ز عکس عارض ساقی در آن گرفت

خواهم شدن به کوی مغان آستين‌فشان

زين فتنه‌ها که دامن آخرزمان گرفت

می خور که هر که آخر کار جهان بديد

از غم سبک برآمد و رطل گران گرفت

بر برگ گل به خون شقايق نوشته‌اند

کان کس که پخته شد می چون ارغوان گرفت

حافظ چو آب لطف ز نظم تو می‌چکد

حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۶

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ساقی بيا که يار ز رخ پرده برگرفت

کارِ چراغِ خلوتيان باز درگرفت

آن شمع سرگرفته دگر چهره برفروخت

وين پير سالخورده جوانی ز سر گرفت

آن عشوه داد عشق که مفتی ز ره برفت

وان لطف کرد دوست که دشمن حذر گرفت

بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود

عيسی دمی خدا بفرستاد و برگرفت

هر سروقد (حوروش) که بر مه و خور حسن می‌فروخت

چون تو درآمدی پی کاری دگر گرفت

زين قصه هفت گنبد افلاک پرصداست

کوته‌نظر ببين که سخن مختصر گرفت

حافظ تو اين سخن (دعا) ز که آموختی که بخت (یار)

تعويذ کرد شعر تو را و به زر گرفت

زنهار از آن عبارت شيرين دلفريب

گويی که پسته تو سخن در شکر گرفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

شربتی از لب لعلش نچشيديم و برفت

روی مه‌پيکر او سير نديديم و برفت

گويی از صحبت ما نيک به تنگ آمده بود

بار بربست و به گردش نرسيديم و برفت

بس که ما فاتحه و حرز يمانی خوانديم

وز پی‌اش سوره اخلاص دميديم و برفت

عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد

(عشوه می‌داد که از کوی ملامت نرویم)

ديدی آخر که چنين عشوه خريديم و برفت

شد چمان در چمن حسن و لطافت ليکن (وانگه)

در گلستان وصالش (جمالش) نچميديم و برفت

همچو حافظ همه شب ناله و زاری کرديم

کای دريغا به وداعش نرسيديم و برفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۴

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ساقی بيار باده، که ماه صيام رفت

درده قدح، که موسم ناموس و نام رفت

وقت عزيز رفت، بيا تا قضا کنيم

عمری که بی‌حضور صراحی و جام رفت

مستم کن آنچنان که ندانم ز بيخودی

در عرصه‌ی خيال، که آمد کدام رفت

بر بوی آن که جرعه‌ی جامت به ما رسد

در مصطبه، دعای تو هر صبح و شام رفت

دل را که مرده بود، حياتی به جان رسيد

تا بویی از نسيم می‌اش در مشام رفت

زاهد غرور داشت، سلامت نبرد راه

(شیخ از غرور خود به سلامت نبرد راه)

رند از ره نياز، به دارالسلام رفت

نقد دلی که بود مرا، صرف باده شد

قلب سياه بود، از آن در حرام رفت

در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود

می ده که عمر در سر سودای خام رفت

ديگر مکن نصيحت حافظ، که ره نيافت

گمگشته‌ای که باده‌ی نابش به کام رفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۳

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

گر ز دست زلف مشکينت خطایی رفت رفت

ور ز هندوی شما بر ما جفایی رفت رفت

برق عشق ار خرمن (خرقه‌ی) پشمينه‌پوشی سوخت سوخت

جور شاهی کامران گر بر گدايی رفت رفت

در طريقت رنجش خاطر نباشد، می بيار

هر کدورت را که بينی، چون صفايی رفت رفت

عشقبازی را تحمل بايد ای دل پای دار

گر ملالی بود بود و گر خطايی رفت رفت

گر دلی از غمزه‌ی دلدار باری برد برد

ور ميان جان و جانان ماجرايی رفت رفت

از سخن‌چينان ملالت‌ها پديد آمد (آید) ولی

گر ميان همنشينان ناسزايی رفت رفت

عيب حافظ گو مکن واعظ که رفت از خانقاه

پای آزادی چه بندی گر به جايی رفت رفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۲

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل

آن ترک (یار) پری‌چهره که دوش از بر ما رفت

آيا چه خطا ديد، که از راه ختا رفت

تا رفت مرا از نظر آن چشم (نور) جهان‌بين

کس واقف ما نيست، که از ديده چه‌ها رفت

دور از رخ تو (او) دم به دم از گوشه‌ی چشمم

سيلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت

بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش

آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت

از پای فتاديم چو آمد غم (شب) هجران

در درد بمرديم (بماندیم) چو از دست دوا رفت

دل گفت وصالش به دعا باز توان يافت

عمريست که عمرم همه در کار دعا رفت

احرام چه بنديم چو آن قبله نه اين جاست

در سعی چه کوشيم چو از مروه (کعبه) صفا رفت

دی گفت طبيب از سر حسرت چو مرا ديد

هيهات که رنج تو ز قانون شفا رفت

ای دوست به پرسيدن حافظ قدمی نه

زان پيش که گويند که از دار فنا رفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

صبحدم مرغ چمن، با گل نوخاسته گفت

ناز کم کن، که در اين باغ بسی چون تو شکفت

گل بخنديد که از راست نرنجيم ولی

هيچ عاشق سخن سخت (تلخ) به معشوق نگفت

تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد

هر که خاک در ميخانه به رخسار نرفت

در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا

زلف سنبل به نسيم سحری می‌آشفت

گفتم ای مسند جم، جام جهان‌بينت کو

گفت افسوس که آن دولت بيدار بخفت

گر طمع داری از آن جام مرصع می لعل

ای بسا در که (در و یاقوت) به نوک مژه‌ات بايد سفت

سخن عشق نه آن است که آيد به زبان

ساقيا می ده و کوتاه کن اين گفت و شنفت

اشک حافظ خرد و صبر به دريا انداخت

چه کند سوز غم عشق نيارست نهفت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

عيب رندان مکن ای زاهد پاکيزه‌سرشت

که گناه دگران، بر تو نخواهند نوشت

من اگر نيکم و گر بد، تو برو خود را باش

هر کسی آن درود عاقبت کار، که کشت

همه کس طالب يارند، چه هشيار و چه مست

همه جا خانه‌ی عشق است، چه مسجد، چه کنشت

سر تسليم من و خشت در ميکده‌ها

مدعی گر نکند فهم سخن، گو سر و خشت

نااميدم مکن از سابقه‌ی لطف ازل

تو (چه دانی که پس پرده) که خوب است و که زشت

نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس

پدرم نيز بهشت ابد از دست بهشت

(گر نهادت همه این است، زهی خوب‌نهاد

گر سرشتت همه این است زهی نیک‌سرشت

بر عمل تکیه مکن هیچ که در روز ازل

تو ندانی قلم صنع به نامت چه نوشت

باغِ فردوسْ لطیف است، ولیکن زنهار

تا غنیمت شمری سایه‌ی بید و لبِ کِشت!)

حافظا روز اجل گر به کف آری جامی

يک سر از کوی خرابات برندت به بهشت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

کنون که می‌دمد از بوستان نسيم بهشت

من و شراب فرح‌بخش و يار حورسرشت

گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز

که خيمه سايه‌ی ابر است و بزمگه لب کشت

چمن حکايت (به رمز در) ارديبهشت می‌گويد

نه عاقل (عارف) است که نسيه خريد و نقد بهشت

به می عمارت دل (جان) کن که اين جهان خراب

بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت

وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد

چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت

مکن به نامه سياهی ملامت من مست

که آگه است که تقدير بر سرش چه نوشت

قدم دريغ مدار از جنازه حافظ

که گر چه غرق گناه است می‌رود به بهشت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۸

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ديدی که يار جز سر جور و ستم نداشت

بشکست عهد و از غم ما هيچ غم نداشت

يا رب مگيرش ار چه دل چون کبوترم

افکند و کشت و عزت (حرمت) صيد حرم نداشت

بر من جفا ز بخت من آمد وگرنه يار

حاشا که رسم لطف و طريق کرم نداشت

با اين همه هر آن که نه خواری کشيد از او

هر جا که رفت هيچ کسش محترم نداشت

هر راهرو که ره به حريم درش نبرد

مسکين بريد وادی و ره در حرم نداشت

ساقی بيار باده و با محتسب (مدعی) بگو

انکار ما مکن که چنين جام جم نداشت

خوش وقت رند مست که دنیا و آخرت

بر باد داد و هیچ غم بیش و کم نداشت

حافظ ببر تو گوی فصاحت که مدعی

هيچش هنر نبود و خبر نيز هم نداشت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۷

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

بلبلی برگ گلی خوش‌رنگ در منقار داشت

و اندر آن برگ و نوا، خوش ناله‌های زار داشت

گفتمش در عين وصل اين ناله و فرياد چيست

گفت ما را جلوه‌ی معشوق در (بر) اين کار داشت

يار اگر ننشست با ما، نيست جای اعتراض

پادشاهی کامران بود از گدایی (گدایان) عار داشت

درنمی‌گيرد نياز و ناز ما با حسن دوست

خرم آن کز نازنينان بخت برخوردار داشت

خيز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنيم

کاين همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

گر مريد راه عشقی فکر بدنامی مکن

شيخ صنعان خرقه رهن خانه‌ی خمار داشت

وقت آن شيرين‌قلندر خوش که در اطوار سير

ذکر تسبيح ملک در حلقه زنار داشت

چشم حافظ زير بام قصر آن حوری‌سرشت

شيوه‌ی جنات تجری تحتها الانهار داشت

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۶

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

جز آستان توام، در جهان پناهی نيست

سر مرا بجز اين در، حواله‌گاهی نيست

عدو چو تيغ کشد (اگر تو تیغ کشی)، من سپر بيندازم

که تيغ ما، بجز از ناله‌ای و آهی نيست

چرا ز کوی (راه) خرابات روی برتابم؟

کز اين بهم به جهان، هيچ رسم (روی) و راهی نيست

زمانه گر بزند (فکند) آتشم به خرمن عمر

بگو بسوز، که بر من به برگ کاهی نيست

غلام نرگس جماش آن سهی سروم

که از شراب غرورش، به کس نگاهی نيست

مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن

که در شريعت ما، غير از اين گناهی نيست

عنان‌کشيده رو ای پادشاه کشور حسن

که نيست بر سر راهی که دادخواهی نيست

چنين که از همه سو دام راه می‌بينم

به از حمايت زلفش (زلفت)، مرا پناهی نيست

خزينه‌ی دل حافظ، به زلف و خال مده

که کارهای چنين، حد هر سياهی نيست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

خواب آن نرگس فتان تو بی چيزی نيست

تاب آن زلف پريشان تو بی چيزی نيست

از لبت شير روان بود که من می‌گفتم

اين شکر گرد نمکدان تو بی چيزی نيست

جان درازی تو بادا که يقين می‌دانم

در کمان ناوک مژگان تو بی چيزی نيست

(چشمه‌ی آب حیات است دهانت اما

زیر لب چاه زنخدان تو بی چیزی نیست)

مبتلایی به غم محنت و اندوه فراق

ای دل اين ناله و افغان تو بی چيزی نيست

دوش باد از سر کويش به گلستان بگذشت

ای گل اين چاک گريبان تو بی چيزی نيست

درد عشق ار چه دل از خلق نهان می‌دارد

حافظ اين ديده‌ی گريان تو بی چيزی نيست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۴

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

حاصل کارگه کون و مکان، اين همه نيست

باده پيش آر، که اسباب جهان اين همه نيست

از دل و جان، شرف صحبت جانان غرض است

غرض اين است، وگرنه دل و جان اين همه نيست

منت سدره و طوبی ز پی سايه مکش

که چو خوش بنگری ای سرو روان، اين همه نيست

دولت آن است که بی‌خون دل آيد به کنار

ور نه با سعی و عمل باغ جنان اين همه نيست

پنج روزی که در اين مرحله مهلت داری

خوش بياسای زمانی، که زمان اين همه نيست

بر لب بحر فنا منتظريم ای ساقی

فرصتی دان (جو) که ز لب تا به دهان اين همه نيست

زاهد ايمن مشو از بازی غيرت، زنهار

که ره از صومعه تا دير مغان اين همه نيست

دردمندی من سوخته‌ی زار و نزار

ظاهرا حاجت تقرير و بيان اين همه نيست

(از تهتک مکن اندیشه و چون گل خوش باش

زانکه تمکین جهان گذران این همه نیست)

نام حافظ رقم نيک (ننگ) پذيرفت ولی

پيش رندان رقم سود و زيان اين همه نيست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۳

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

روشن از پرتو رويت، نظری نيست که نيست

منت خاک درت، بر بصری نيست که نيست

ناظر روی تو صاحب‌نظرانند (ولی) آری

سر گيسوی تو در هيچ سری نيست که نيست

اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب

خجل از کرده‌ی خود پرده‌دری نيست که نيست

تا به دامن ننشيند ز نسيمت(ش) گردی

سيل‌خيز از نظرم (مژه‌ام) رهگذری نيست که نيست

تا دم از شام سر زلف تو هر جا نزند

با صبا گفت و شنيدم سحری نيست که نيست

من از اين طالع شوريده برنجم ورنی

بهره‌مند از سر کويت دگری نيست که نيست

از (خیال) حيای لب شيرين تو ای چشمه‌ی نوش

غرق آب و عرق اکنون شکری نيست که نيست

مصلحت نيست که از پرده برون افتد راز

ور نه در مجلس رندان خبری نيست که نيست

شير در باديه‌ی عشق تو روباه شود

آه از اين راه که در وی خطری نيست که نيست

آب چشمم که بر او منت خاک در توست

زير صد منت او خاک دری نيست که نيست

از وجودم قدری (از وجود این قدرم) نام و نشان هست که هست

ور نه از ضعف در آنجا (اینجا) اثری نيست که نيست

غير از (به جز) اين نکته که حافظ ز تو ناخشنود است

در سراپای وجودت هنری نيست که نيست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۲

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

بحری‌ست بحر عشق، که هيچش کناره نيست

آن جا جز آن که جان بسپارند، چاره نيست

هر (دم) گه که دل به عشق دهی، خوش دمی بود

در کار خير، حاجت هيچ استخاره نيست

ما را ز (به) منع عقل مترسان و می بيار

کان شحنه در ولايت ما، هيچ کاره نيست

از چشم خود بپرس که ما را که می‌کشد

جانا گناه طالع و جرم ستاره نيست

او را به چشم پاک توان ديد چون هلال

هر ديده جای جلوه آن ماه‌پاره نيست

فرصت شمر طريقه‌ی رندی، که اين نشان

چون راه گنج، بر همه کس آشکاره نيست

نگرفت در تو گريه حافظ، به هيچ روی

حيران آن دلم، که کم از سنگ خاره نيست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۱

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نيست

هر چه گويد در حق ما جای هيچ اکراه نيست

در طريقت هر چه پيش سالک آيد خير اوست

در (بر) صراط مستقيم ای دل کسی گمراه نيست

تا چه بازی رخ نمايد بيدقی خواهيم راند

عرصه‌ی شطرنج رندان را مجال شاه نيست

چيست اين سقف بلند (استاده‌ی) ساده‌ی بسيارنقش؟

زين معما هيچ دانا در جهان آگاه نيست

اين چه استغناست يا رب وين چه قادر (حاکم) حکمت است

کاين همه زخم نهان هست و مجال آه نيست

صاحب ديوان ما گويی نمی‌داند حساب

کاندر اين طغرا نشان حسبة لله نيست

هر که خواهد گو بيا و هر چه خواهد گو بگو

کبر و ناز و حاجب و دربان بدين درگاه نيست

بر در ميخانه رفتن کار يک‌رنگان بود

خودفروشان را به کوی می‌فروشان راه نيست

هر چه هست از قامت ناساز بی‌اندام ماست

ور نه تشريف تو بر بالای کس کوتاه نيست

بنده‌ی پير خراباتم که لطفش دايم است

ور نه لطف شيخ و زاهد گاه هست و گاه نيست

حافظ ار بر صدر ننشيند ز عالی (همتی‌ست) مشربی‌ست

عاشق دردی‌کش اندربند مال و جاه نيست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

مردم ديده‌ی ما، جز به رخت ناظر نيست

دل سرگشته‌ی ما، غير تو را ذاکر نيست

اشکم احرام طواف حرمت می‌بندد

گر چه از خون دل ريش، دمی طاهر نيست

بسته‌ی دام و قفس باد چو مرغ وحشی

طاير سدره اگر در طلبت طاير نيست

عاشق مفلس اگر قلب دلش کرد نثار

مکنش عيب که بر نقد روان قادر نيست

عاقبت دست بدان سرو بلندش برسد

هر که را در طلبت همت او قاصر نيست

از روان‌بخشی عيسی نزنم دم هرگز

زان که در روح‌فزايی چو لبت ماهر نيست

من که در آتش سودای تو آهی نزنم

کی توان گفت که بر داغ دلم صابر نيست

روز اول که سر زلف تو ديدم گفتم

که پريشانی اين سلسله را آخر نيست

سر پيوند تو تنها نه دل حافظ راست

کيست آن کش سر پيوند تو در خاطر نيست؟

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۶۹

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

کس نيست که افتاده‌ی آن زلف دوتا نيست

در رهگذر کيست که (این دام بلا) دامی ز بلا نيست؟

چون چشم تو دل می‌برد از گوشه‌نشينان

همراه تو بودن گنه از جانب ما نيست

روی تو مگر آينه‌ی (صُنع) لطف الهی‌ست

حقا که چنين است و در اين روی و ريا نيست

نرگس طلبد شيوه‌ی چشم تو زهی چشم

مسکين خبرش از سر و در ديده حيا نيست

از بهر خدا زلف مپيرای که ما را

شب نيست که صد عربده با باد صبا نيست

بازآی که بی‌ روی تو ای شمع دل‌افروز

در بزم حريفان اثر نور و صفا نيست

تيمار غريبان (سبب) اثر ذکر جميل است

جانا مگر اين قاعده در شهر شما نيست؟

دی می‌شد و گفتم صنما عهد به جای آر

گفتا غلطی خواجه در اين عهد وفا نيست

گر پير مغان مرشد من شد چه تفاوت

در هيچ سری نيست که سری ز خدا نيست

عاشق چه کند گر (نخورد تیر) نکشد بار ملامت

با هيچ دلاور سپر تير قضا نيست

در صومعه‌ی زاهد و در خلوت صوفی

جز گوشه‌ی ابروی تو محراب دعا نيست

ای چنگ فروبرده به خون دل حافظ

فکرت مگر از غيرت قرآن و خدا نيست؟

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۶۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

خوانش غزل 1:06:04

ماهم اين هفته (شد از شهر) برون رفت و به چشمم سالی‌ست

حال هجران تو چه دانی که چه مشکل‌ حالی‌ست

مردم ديده ز لطف رخ او در رخ او

عکس خود ديد گمان برد که مشکين خالی‌ست

می‌چکد شير هنوز از لب همچون شکرش

گر چه در شيوه‌گری هر مژه‌اش قتالی‌ست

اي که انگشت‌نمایی به کرم در همه شهر

وه که در کار غريبان عجبت اهمالی‌ست

بعد از اينم نبود شائبه در جوهر فرد

که دهان تو در اين نکته خوش استدلالی‌ست

مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد

نيت خير مگردان که مبارک فالی‌ست

کوه اندوه فراقت به چه حالت (حیلت) بکشد

حافظ خسته که از ناله تنش چون نالی‌ست

Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations