In 2023 wordt er geschiedenis geschreven in het Eurovisiesongfestival. Zweedse afgezante Loreen sleept voor de tweede keer de overwinning in de wacht. Met Tattoo brengt ze een tot in de puntjes uitgedachte performance op het podium in Liverpool. Dat ze daarmee àlle kijkers weet te overtuigen wordt echter tegengesproken door het luide boegeroep in de zaal wanneer blijkt dat de Finse Käärijä, ondanks een monsterscore bij de televoting, toch tweede zal eindigen. 

Mijn gast deze week is ervaringsdeskundige par excellence Stef Caers, die als GUSTAPH onze nationale trots verdedigde met de plichtsbewustheid van een kersverse soldaat die richting eerste oorlog trekt. Samen bespreken we het belang van een goede entourage (want samen is altijd beter), achterhalen we de juiste instelling om in een eurovisie-avontuur te duiken, en krijg ik lichtjes onder mijn kloten omdat ik indertijd niet echt fan was van Euphoria! 

Waar een jaar geleden nog onversneden rock ’n roll met de winst gaat lopen, wordt de trofee in 2022 voor het eerst doorgegeven aan een rapgroep. Kalush Orchestra bestijgt het podium voor Oekraïne, dat op dat eigenste moment onder vuur ligt door Russisch oorlogsgeweld. Rusland werd om die reden buiten spel gezet door de EBU dat jaar, maar dat de mannen van Kalush op hun beurt de trofee verkopen en met de opbrengst ervan wapenmateriaal kopen voor het Oekraïens leger toont voor eens en altijd dat politiek nu eenmaal niet te mijden valt op het Eurovisiesongfestival.  

Speciaal voor de gelegenheid nodigde ik fashion police Ellen De Wandeleer en cringe police Mathias Berner uit om samen met mij deze editie van 2022 te herbeleven. We zagen ze namelijk precies een jaar geleden samen in Vol Pension en hebben er een heleboel over te zeggen! Samen vragen we ons af: is het nu Spanje of Roemenië? Krijgt Servië de Marina Abramović seal of approval? En wie is hier nu precies de boomer?

Dit is voorlopig de laatste aflevering van EUROROVISION, want we hebben het heden eindelijk bijgebeend. Later dit jaar bespreken we uiteraard de editie van 2023 nog, maar die moeten we eerst nog even laten bezinken. Tot snel!

De jeugd verovert stilaan het eurovisiesongfestival. Dat zien we in 2021 zowel aan de kijkcijfers als aan de zege voor Måneskin. Met guitar anthem ZITTI E BUONI (sorry voor het roepen) slepen ze een derde overwinning voor Italië in de wacht en overrompelen ze hitlijsten over de hele wereld. We mogen zonder twijfel over een rocksensatie spreken. 

De ene sensationele muzikant vragen om de andere te analyseren, ik doe het maar al te graag. Daarom duik ik samen met mijn gast Jasper Suys, ook wel gekend onder zijn muzikaal pseudoniem Jerry Lada, in de wereld van Måneskin. Verder nemen we de zeer diverse top vijf van deze editie onder de loep (alternative rock! chanson! nerdfunk! een etno-stamper!), doen we een shout-out naar onze pleegkat Lou, en vragen we ons af wat Jantje Smit precies allemaal uitsteekt in de backstage.

Wat een mooie jubileumeditie van het eurovisiesongfestival zou moeten worden in Rotterdam, werd in het voorjaar van 2020 door een epidemietje van tafel geveegd. De EBU besluit de 65ste editie van het festival uit te stellen en voorziet in de plaats een live uitzending die wel voldoet aan de verstrengde COVID-19 maatregelen. Een winnaar zal er niet uit de bus komen, maar op deze manier komen de 41 geselecteerde nummers op z’n minst even (30 seconden per nummer ongeveer) in de aandacht.

Samen met mijn gast Sien Vleeschouwers keuvel ik over deze twee uur durende zoom call vermomd als een eurosong special, voorspellen we dat Daði Freyr het waarschijnlijk zeer goed zou hebben gedaan, dat Hooverphonic als minst sympathieke deelnemer te boek zou komen staan, én dat Johnny Logan nog steeds goed staat met wit!

In 2019 is het nog eens aan onze noorderburen om de winst te kapen. In een top 5 van mannelijke soloartiesten is het In Tel Aviv Duncan Laurence die het merendeel van de Europese stemmen voor zich wint. En dat doet hij zelfs lekker op een stoeltje, vanachter zijn piano. Arcade is een instant Spotify-hit, net zoals het nummer van runner-up Mahmood. De top 2 blijkt aan elkaar gewaagd waar het op hitpotentie aankomt.

Samen met mijn gast Michiel Claessen, die net zoals Duncan Laurence afstudeerde aan de rockacademie van Tilburg, heb ik het over de productie achter deze twee nummers, introduceren we de term 'op-een-paaldanseressen', en proberen we erachter te komen wat er precies is misgelopen tijdens de redelijk zwaarbeladen performance van popicoon Madonna. En dat allemaal zonder een greintje autotune, beloofd!

Voor het eerst vieren we het songfestival in Portugal. Na de winst van broer en zus Sobral hoorden we een pleidooi voor meer 'authentieke' muziek, zonder vuurwerk en glitter. Daar trekt de editie van 2018 zich echter weinig van aan, want door het grootste deel van de deelnemende landen wordt alles alweer uit de kast getrokken om er een flitsende show van te maken. Netta brengt met Toy voor de vierde keer de winst naar Israël. Dat het nummer meer een meme dan een song is hoeft niet vreemd te zijn, succes op TikTok lijkt bij meerdere nummers een nieuw streefdoel (here's looking at you, Tsjechië).

Mijn gast Sander Luyten en ikzelf bespreken de kippensong, vragen ons af wie van de deelnemers superdemax is, verdedigen beurtelings Cyprus en Oostenrijk als betere winnaars en vragen ons af of té goed kunnen zingen eigenlijk kan worden gezien als valsspelen. Kukelekuuu!

Na 53 jaar deelnemen is het in 2017 eindelijk zo ver voor Portugal. Salvador Sobral is niet enkel de eerste deelnemer voor het land die het tot in de top 5 schopt. Met het door zijn zus geschreven en gecomponeerde Amar pelos dois wint hij gewoon fijntjes de wedstrijd in Kiev, en dat met een zwak hart. Niet dat je dat merkt in zijn performance, want daar zit genoeg hart in om een arena mee te vullen. De reprise van het winnend nummer, met zus Luisa aan zijn zij, blijft één van de meest aangrijpende momenten in de geschiedenis van het eurovisiesongfestival.

Samen met mijn gast Nils Demanet heb ik het over deze underdog die authentieke muziek predikt, over het Europees absurdisme, over Blanche die in het zwart het publiek uit haar hand laat eten én over een kaaklijn waar je een brood op kunt snijden!

In 2016 belanden we opnieuw in Zweden. Na de winst van Måns Zelmerlöw het jaar voordien krijgt hij de eer om samen met Petra Mede de show te presenteren in Stockholm. Na een jaartje afwezigheid grijpt Oekraïne daar de winst met het zeer emotionele 1944, een ode van zangeres Jamala aan haar grootmoeder, die onder Russisch gezag haar thuis ontvluchtte aan het eind van de Tweede Wereldoorlog.

Samen met mijn gast Jan De Rauw heb ik het over deze zwaar politiek beladen winst, bespreken we de productionele kant van een eurosongnummer en lauweren Laura Tesoro voor haar uitstekende performance!

Het zestigste jubileum van het songfestival vieren we in Wenen. Nadat ze met de winst gaat lopen het jaar voordien, presenteert Conchita Wurst samen met drie Oostenrijkse tv-presentatrices deze feestelijk editie. Die is niet enkel behoorlijk serieus (het zijn lastige tijden in Europa) maar staat ook bol van de visuele projecties.

De Zweedse Måns (Hans of Mads voor de vrienden) wint met country EDM-track Heroes de hoofdprijs en kan die maar beter delen met de persoon die zijn visuals heeft uitgedacht. Samen met mijn gast Naomi De Kind heb ik het over deze editie vol sterke stemmen, achteloos brandende piano's en Loïc Nottet natuurlijk!

In 2014 landen we in Kopenhagen, Denemarken. De Green Capital of Europe zet een bombastische show neer na de iets meer ingetogen editie van het jaar voordien, en daar horen weer drie presentators bij. De winst is na 48 jaar nog eens voor Oostenrijk. Thomas Neuwirth brengt als dragqueen Conchita Wurst een meeslepende ballad die niet zou misstaan als James Bond title track. Het is een van de meest afgewerkte nummers van deze editie, maar wint ook vooral omwille van de boodschap die erachter schuil gaat.

Samen met mijn gast Dario Rens heb ik het over het gegeven van de 'bebaarde vrouw', overlopen we de aanwezigheid van drag op het eurovisiesongfestival en verzinnen we een variatie op de 'groeiende jurk' die dringend eens moet worden geïmplementeerd in een toekomstige eurovisieperformance.

Waar de presentatie het jaar voordien serieus tegenviel, zet Petra Mede als enige presentatrice in 2013 een voortreffelijke show neer. We bevinden ons in Malmö, Zweden en daar voert professionalisme en een mooie dosis tongue-in-cheek de bovenhand. Het wordt als snel duidelijk dat we in noordelijke contreien zullen blijven, want Deense afgevaardigde Emmelie de Forest sleept op bote voetjes de overwinning binnen.

Samen met semi-professionele bookmaker Olivier Steel heb ik het over deze zeer entertainende editie, overlopen we de aandachtspunten voor het voorspellen van een eurovisiewinnaar en verbazen we ons over de altijd entertainende gimmick van het 'groeiend kleed'.

Na de winst van Eli & Nikki landen we in Bakou, Azerbeidzjan, en dat zullen we geweten hebben. De show van 2012 wordt opgezet als een onvervalste reclamecampagne voor een land dat zich nog als democratie zal moeten bewijzen. Zich bewijzen, dat doet ook de afgevaardigde van Zweden. Loreen brengt niet alleen een inmiddels immens populaire dance hit ten berde, maar doet dat qua performance op zo'n enigmatische en technisch sterke wijze dat er zowel bij de nationale jury's als bij de mensen thuis geen twijfel kan bestaan. Euphoria verovert de Europese harten.

Mijn gast Thomas Smolders was zijn hart al twee jaar eerder verloren aan Lena, maar heeft toch ook enkel mooie woorden voor Loreen over. Verder licht hij mij in over wie (of wat) Mutox precies is en blikken we alvast even vooruit naar de laatste tien eurovisiewinnaars die de revue nog moeten passeren.

Na slechts vier jaar deelnemen lukt het Azerbeidzjan al om tot winnaar gekroond te worden. Dat Europa enthousiast is om een betrekkelijk nieuwe deelnemer de winst te gunnen is leuk, maar zelf heb ik toch wat moeite met de winnaar van 2011. Eli & Nikki brengen met Running scared één van de minst succesvolle winnende nummers van het festival.

Mijn gast Evelien Van de Walle heeft haar kostbare tijd opgeofferd om zich door deze behoorlijk saaie show te slepen, want de concurrentie voor Eli & Nikki was over het algemeen ook maar van een bepaald niveau. Omdat de muziek zelf vaak niet boeiend genoeg was om over te praten, hebben we wel de tijd gehad om ons te buigen over enkele belangrijke levensvragen: telt een kostuumvest zonder mouwen als 'formeel gekleed'? Is een doorzichtige piano beter dan een vleugelpiano? Moet je aanvaarden dat je oud wordt wanneer je gast toegeeft nog nooit van de boyband Blue gehoord te hebben? Tune in voor de antwoorden!

We zitten in 2010, dus het hoeft niet te verbazen dat flashmobs, webcambeelden en winnaarsvoorspellingen door Google allemaal deel uitmaken van de show in Oslo. Na de winst van onze Noorse vioolknaap is het de beurt aan Duits jong geweld om met de zege te gaan lopen. Lena brengt met Satellite wat de BBC 'the first contemporary pop hit Eurovision has produced in decades' noemt. Een verpletterende score beaamt die hypothese.

En ook wij, Belgen, kunnen nog eens trots zijn op een inzending. Tom Dice kruipt het podium op met enkel zijn gitaar en schopt het daarmee niet alleen tot groepswinnaar van zijn semi-finale, maar dingt zelfs mee naar een hoge notering in de finale zelf. Samen met Lot Huysman heb ik het over folklore, epic sax guy, Jumpy Jump en nog zo veel meer in deze 55ste aflevering van EUROROVISION!

Voor sommige mensen het irritante geluid van een niet aflatende muggenaanval, voor anderen een heerlijk stukje folkloristische vioolmuziek. Fairytale heeft die speciale kracht om zowel vervelend als enorm catchy te zijn. De Noorse overwinning op het festival van 2009 is er eentje die geldt als essentieel voor het eurovisie-canon, en ik moet eerlijk toegeven dat ik (ergens) eindelijk begrijp waarom dit zo een hit was.

Dat heeft mogelijks veel te maken met het enthousiasme van gast Janne Joris, want dat is aanstekelijk jongens! We hebben het samen over verhalenverteller Alexander Rybak, over de ravissante Hadise en over de Miss Kiss Kiss Bang, aka Dita van Teese.

Vanaf minuut 31 ongeveer duiken we ook nog even in Eurosong 2023, en nemen samen wat HLN-comments door met betrekking tot winnaar Gustaph (altijd een slecht idee, maar bon). Geniet ervan!

Een steeds stijgend aantal deelnemende landen zorgt ervoor dat er in Belgrado maar liefst drie liveshows worden ingeblikt in 2008. Van de 43 ingezonden nummers is het Russische popster Dima Bilan die met de winst wegschaatst. Dat dit meer te maken heeft met de uitvoering van de song dan de intrinsieke kwaliteiten van het nummer is duidelijk, maar gewonnen is gewonnen!

Samen met mijn gast Simon Dewaele kan ik het naast de winst van Bilan gelukkig ook hebben over de mythische passage van Sébastien Tellier. Verder kom ik te weten hoe zingen met helium precies werkt, kronen we Terasbetoni tot beste bandnaam van de editie en zijn we verbaasd over het feit dat niemand een teen is kwijtgeraakt op het podium!

In 2007 strijkt een recordaantal deelnemers neer in Helsinki. Na de (letterlijke) monsteroverwinning van Lordi is het de beurt aan een heel ander soort lied om tot beste van Europa gekroond te worden. De kersverse onafhankelijke staat Servië wint met een meeslepende 'Balkan ballad' en kan daarmee moeilijk nóg meer contrasteren met runner-up Oekraïne, dat voor een iets opzichtigere inzending gaat.

Opzichtigheid en ingetogenheid, eenheid en verdeeldheid: samen met mijn gast Thomas Baert schuw ik de grote thema's niet in deze korte maar krachtige aflevering, en kom ik erachter dat er landen zijn waar treinen wél altijd op tijd zijn.

We doen terug van nationale voorrondes! Voor het eerst sinds 2016 hebben we weer een selectieproces voor de Belgische inzending van het Eurovisiesongfestival 2023. De VRT dropte enkele dagen geleden wat korte fragmenten van alle nummers die voor de eer strijden en daar geef ik graag even mijn mening over.

Ik doe dat in m'n uppie, want een verkoudheid heeft me overmeesterd en daar wil ik liever geen gasten mee opzadelen. Met een iets lager stemgeluid maar evenveel goesting presenteer ik u mijn initiële gedacht over onze eurosongdeelnemers!

In 2006 daalt de a-rock-alypse neer in Athene. De Finse monsterrock band Lordi brandt het podium van het 51ste Eurovisiesongfestival ei zo na plat, en dat zowel letterlijk als figuurlijk. Even lijkt er een nieuwe wind te waaien door dit inmiddels al 50 decennia oude muziekconcours en zowel ik als mijn gast smullen ervan.

Die gast is deze week niemand minder dan de beste West-Vlaamse rapper van Gent én persoonlijk idool van uw host: Steven H (al is hij voor dit gesprek eigenlijk in burger en dus ook aanspreekbaar als Steven Heyse). Samen hebben we het over het belang van een on-stage persona, komen we erachter dat hij Brahim boven Kaye Styles verkiest én wijst hij mij erop dat er ook nog een andere Big Four bestaat. Joepie, nieuwe dingen leren!

De EBU blijft ontkennen dat politiek een plaats heeft op het Eurovisiesongfestival, maar dit blijkt moeilijk vol te houden bij het bekijken van de editie van 2005. We landen in Kiev, Oekraïne, waar de Zweeds-Griekse (H)Elena Paparizou de harten van het Europese publiek verovert.

Samen met trouwe luisteraar Alison Souffreau heb ik het over de vurige performance van My Number One, het belang van gimmicks én de overdadige aanwezigheid van trommels op het podium. Dat we het nummer niet allebei even goed vinden laten we niet aan ons hart komen!